سرکار خانم نیلوفر پروین پور
کسب رتبه مقام اول استانی در جشنواره قصه گویی پیش دبستانی را به شما تبریک میگوییم
آموزشگاه نابینایان مهر
خوانش پریشی چیست؟
خوانش پریشی نوعی اختلال مغزی در خواندن ویا به بیان دقیق تر ،این بیماری
توانایی فرد را در خواندن مختل می کند.این دسته از افراد علیرغم داشتن
هوش نرمال و طبیعی،توانایی آنها درخواندن به طور قابل توجهی پایین تر از
سطح انتظار است.اگر چه این اختلال بین افراد مختلف متفاوت است ولی
ویژگی مشترک آنها،ناتوانی در پردازش واج ها و یا واکنش گفتاری—تصویری
سریع است.
آیا راه درمانی وجود دارد؟
مهمترین نکته در درمان اینگونه از افراد تاکید روی مشکلات مربوط به یادگیری
آنهاست.یک روش متداول برای اختلال،تغییر روش های یاددهی و محیط آموزشی
است تا نیازهای ویژه افرادمبتلا به خوانش پریشی رفع شود.
تشخیص این بیماری چیست؟
برای افراد مبتلا به خوانش پریشی،نحوه ی تشخیص متفاوت است.این ناتوانی
چنان طیف گسترده ای از افراد را تحت تاثیر خود قرار می دهد و علائم مختلفی
را بروز می دهدو شدت بیماری نیز چنان متفاوت است که پیش بینی در این زمینه
بسیار سخت است.با وجود این،تشخیص برای آن دسته از افرادی موثر است که
خوانش پریشی آنها زود تشخیص داده شده است و از خانواده های حمابت کننده
و دوستان خوبی برخوردارند و تصور مثبتی از خود دارند و یا در برنامهی صحیح درمان
شرکت می کنند.
چه تحقیقاتی انجام شده؟
موسساتی چون NINDSو دیگر موسسات ملی بهداشت از جمله موسسه ی ملی
سلامت کودکان و توسعه ی بشر و موسسه ی ملی سلامت روانی تحقیقاتی را
در زمینه ی خوانش پریشی انجام داده اند.
مترجم:ناهید غلامشاهی
2-دوربینی:
دوربینی زمانی به وجود می آید که قطر اندامی-خلفی کره چشم کوچکتر از اندازه طبیعی باشد و با افزایش انحنای قرنیه یا سطح عدسی جبران نشود و پرتوهای نور به جای شبکیه در پشت مرکز بینایی متمرکز شود. افراد دوربین اشیای دور را واضحتر از اشیای نزدیک میبینند.برای اصلاح دوربینی از عدسیهای محدب استفاده میشود.این عدسیها نور را به طرف داخل خم میکنند.اگر دوربینی خیلی شدید باشد یک فرد جوان با فرایند تطابق میتواند تصویر واضحی از شی نزدیک با استفاده از تطابق به خستگی چشم منجر شده و در انجام دادن فعالیت های نزدیک شدت می یابد برخی از کودکان مبتلا به دوربینی ممکن است حتی با استفاده از عینک نیز در انجام دادن کارهای نزدیک خسته یا ناراحت شوند و برای انجام دادن فعالیتهایی مانند خواندن بی علاقه گردند.با افزایش سن از شدت دوربینی کاسته میشود.در افراد بزرگسال حتی اگر شدت دوربینی افزایش نیابد نیازبه عینک وجود دارد. فردی که دوربینی او در حد متوسط است,ممکن است در سن نوجوانی اشیا دور و نزدیک را بخوبی ببیند,اما با پدیدآیی پیرچشمی این فرد در مقایسه با افراد سالم در سن پایینتری در انجام دادن کارهای با فاصله نزدیک با مشکل مواجه می گردد و در نهایت در دید نزدیک و دور دچار تاربینی میشود و به عینک نیاز می یابد.به طور معمول دوربینی در دهه دوم زندگی تا حدودی کاهش می یابد
گردآورنده: رفیده ابراهیمی